پرسش از هستیْ پرسش بنیادین و مرکزی هایدگر است و در راه این پرسش شیوه‌های بودن یا نبودن آدمی نیز نشان داده می‌شود، زیرا هستی و دازاین متعلق به یکدیگرند، دازاین اساسا روشن‌گاه هستی، نگهبان-شبان هستی است و این نگهبانیِ هستیْ پاسداشت و مراقبت از آزادی خود آدمی نیز هست؛ شبانِ هستی بودنْ مجال می‌دهد که آدمی در یک تعین مشخص متصلب نشود. از سویی تاریخ تعین‌های هستْی تاریخ تعین و واقع‌بودگی آدمی نیز هست، وقوف و ساخت‌گشایی از همین تعین‌های تاریخ هستی سبب می‌شود آدمی در پرتاب‌شدگی‌اش طرح‌انداری کند یعنی در نسبتی زمانی (گذشته، حال و آینده) خود را بروز دهد.
آدمی با نسبت‌مندی و پروامندی براساس حیث زمانی هستی مناسباتش با جهان-هستی را در پرتاب‌شدگی‌اش همواره به شیوه‌ای برعهده می‌گیرد. این برعهده گرفتن خود سبب می‌شود طرح‌افکنی آدمی شیوه‌ای از آن خودش داشته باشد. چنین مواجهه‌ای گونه‌ای از آنِ خود بودن به معنای تفردی منزوی نیست بلکه در جهانی مشترک (در زیست جهان مشترک یا به عبارت درست‌تر در در-جهان-بودن) رخ می‌دهد و به اطوار یا تقدیر تاریخی هستی متکی است. از این حیث تاریخ سوبژکتیو، تاریخ تئولوژی، تاریخ تکنیک و هوش مصنوعی، تاریخ روح، تاریخ اراده و سایر تعین‌های هستی بخشی از تاریخ هستی است که تعین‌ساز آدمی نیز هست؛ تعین‌هایی که به نحو اراده‌گرایانه نمی‌توان از آن گریخت بلکه با فهم حیث زمانی هستی می‌توان به شیوه آری-نه‌گویی از متافیزیکی شدن آن پردهبرداری کرد تا ذاتِ مجال‌دادگیِ هستی و آزادی آدمی گشوده نگه داشته شود.
در هر حال هایدگر با کتاب هستی و زمان با تحلیل اگزیستانسیال آدمی می‌خواهد راهی هموار کند و نشان دهد که آدمی همواره خود را در جهانی می‌یابد، به عبارتی او در-جهان-بودن است. چنین فهمی از آدمی با تلقی آدمی همچون سوژه یا هر امر در خودی که جهان و نسبت گرفتن با آن را به مثابه ابژه‌ای که برابرایستایش هست متفاوت می‌کند. این فهم واقعی یا پدیدارین از آدمی او را نسبت به تاریخ‌مندی و زمان‌مندی هوشیار می‌کند و از نگاه ماهیت‌گرا دور. آدمی اساسا در- جهان- هست؛ او درگیر و دل‌مشغول با چیزهای جهان و درگیر آدم‌ها، خودش و چیزها است؛ او سوژه‌ای تنها نیست که با جهان از سر شناخت بدوا وارد شود؛ او با در- جهان-بودنش به سوی چیزها می‌رود و متافیزیکِ هر دوران نیز اگر از حیث تاریخی دیده شود تاریخ بروز هستی است، تاریخی که (Wesung) باشندگی هستی و زمان را قابل فهم می‌کند و آدمی را در نسبت با هستی آماده برای رخدادی از سرآغاز دیگر می‌کند. فهم این راه با پرسش از هستی ممکن می‌شود.
براین اساس در این دوره تلاش داریم بند نه تا بیست و هفتم «هستی و زمان» را خوانش و شرح دهیم؛
جلسه‌ی اول: مروری بر مقدمه‌ی کتاب( هشت بند اول) و شرح وظیفه‌ی یک تحلیل بنیادینِ تمهیدی از دازاین.
جلسه‌ی دوم: در-جهان- بودن به مثابه قوام بنیادین دازاین.
جلسه‌ی سوم: جهانیت جهان (ارجاع و نشانه-درگیری و دلالت‌مندی).
جلسه‌ی چهارم: حیث‌پیرامونی جهان‌پیرامونی، مکان‌مندی و دازاین.
جلسه‌ی پنجم: در-جهان-بودن به‌مثابه هم‌بودی، خودْ بودن و هم‌گنان.
مدرسه‌ی هنر و ادبیات بیدار، با همکاری متخصصان و هنرمندان فعالیت خود را از پاییز ۱۳۹۸ آغاز نموده.
۱۴۰۲ © تمامی حقوق متعلق به مدرسه بیدار می‌باشد
توسعه و اجرا الگر استودیو × طراحی استودیو انقلاب