کارگاه داستان‌نویسی، از گسترش میانه‌ی داستان تا کنترل طرح

داستان و داستان‌نویسی در هيأت مهم‌ترين نوع ادبيات پسارنسانسی در جهان امروز، جايگاه بسيار برجسته‌ای پيدا كرده است، به نحوی كه به نظر می‌رسد انواع ديگر ادبی را به حاشيه رانده است. از طرفی با گسترش دامنه‌ی مطالعاتِ روایت‌شناسی در قرن بيستم و با دست‌يابی به الگوهای تازه برای آموزشِ نوشتارِ خلاق در دانشگاه‌ها و آكادمی‌های موازی در دوره‌ی معاصر، فرصت‌ها و چشم‌اندا‌زهای جدیدی در برابر داستان‌نويسی گشوده شده است. داستان يكی از بهترین ابزارهای ارتباطی‌ است که به شکلی قابلِ اعتنا، وجوه پنهان و آشكار سرشت آدمی را بازنمایی می‌کند و به تعبیری، امکانِ انتقالِ زيست-جهانِ او به انسان‌های اکنون و آينده را فراهم می‌آورد. اکنون بیش از پیش شاهدِ رشدِ گسترده‌ی انتشارِ كتاب‌های داستانی هستيم و اين رشد گسترده، روزبه روز بر تعداد مخاطبان داستان و همچنين نويسندگان تازه‌ای می‌‌افزايد که یا به فكر نوشتن تجربه‌های زيسته‌ی خود می‌افتند و يا سودای انتقال و پرورش ايده‌های ذهنی خود در قالب روايت داستانی را در سر می‌پرورانند. تا جایی که حتی به نظر می‌رسد در هر کدام از ما نویسنده‌ای فی‌نفسه‌ خفته است.

هدفِ اين كارگاه این است که شركت‌كنندگان بتوانند با توجه به آموزشِ نظری و کاربردیِ بنيان‌های داستان نويسی امروز، طرح‌ اوليه‌ی داستان خود را در ميانه‌ی داستان گسترش دهند و با توجه به كاركرد عناصر داستان، طرح اصلی و طرح‌های فرعی داستانی را به منظور دست يافتن به يك طرح درونی منسجم هدايت كنند. از آن جا که ميانه‌ی داستان جايگاه به هم خوردن تعادل اولیه‌ی داستان و محل جدال و كشمكش‌های اصلی داستان، شخصيت پردازی، پيرنگ سازی، نمايش صحنه‌های فرعی و اصلی، گفتگو، فضاسازی و كاركردِ ديگر عناصر داستانی و همچنین، جایگاه خلق و کشف شگردهای روایی در داستان است، نحوه‌ی هدایت و ‌کنترلِ تمامی این مراحل اهمیت ویژه‌ای دارد که با توجه به سیستم منظم هدایت، در این کارگاه میسر می‌شود.