در این دوره، به پیوند عمیق میان آناتومی و بیان شخصی در طراحی فیگور میپردازیم. آناتومی، گامِ موسیقیِ بدن است – ساختار درونیای که ملودیِ فیگور بر پایهی آن شکل میگیرد. در موسیقی، شنونده شاید نداند قطعه در چه گامی نواخته شده است، اما تمام فواصل، حس و هماهنگی صداها از همان گام میآیند. بههمینترتیب، در طراحی فیگور نیز آناتومی ممکن است مستقیماً دیده نشود، اما تمام فرم، حرکت و باورپذیری بدن به آن وابسته است. فیگوری که بدون شناخت آناتومی ترسیم شود، مانند سازی بیکوک است – ظاهر دارد، اما صدایش احساس درستی را منتقل نمیکند.
در آثار اِگون شیله، بدن دیگر صرفاً موضوع نیست؛ بلکه زبانی است برای بیانِ احساس و ناخودآگاه. در این جلسات نیز هدف ما «درست کشیدن» بدن نیست، بلکه قابلحسکردنِ حالت و درک درونیِ فیگور برای مخاطب است. در مطالعهی آثار هنرمندان بزرگِ فیگورمحور، خواهیم دید که جوهرِ بیان در پیوند میان دانستن و رها بودن است – میان ساختار و بداهگی. تحریف یا Exaggeration در فیگور، همانند مدولاسیون در موسیقی است: حرکتی آگاهانه درون ساختار که با شناخت دقیق گامهای آناتومیک، به اثر تنش، حرکت و عمق میبخشد. در این نقطه است که فیگور، نه فقط بدن انسان، بلکه درونیات او را آشکار میکند – جایی که طراحی به موسیقیِ تن بدل میشود.
مدرسهی هنر و ادبیات بیدار، با همکاری متخصصان و هنرمندان فعالیت خود را از پاییز ۱۳۹۸ آغاز نموده.
