فلسفه و فیکشن؛ از ماتریالیسم لیبیدویی تا حادخرافه

در این دوره علاوه بر کنکاشی عمیق‌تر در فلسفه‌ی شتابگرا، بیش از هر چیز این اندیشه را از خلال تلاقی فلسفه و فیکشن، عقل فلسفی و تخیل داستانی، می‌خوانیم. اینجا تئوری و فیکشن ماشینی برای شتاب‌دادن به اندیشه، زمان و ماده می‌سازند‌ و باید پرسید اگر داستان صرفا بازنمایی ایده‌های فلسفی نباشد، بلکه خود شکلی از هستی‌شناسی باشد چه خواهد شد؟ اگر فلسفه دیگر نتواند از بیرون سخن بگوید بلکه مجبور شود خود را از درون کائوسموس هوش/لیبیدو بیان کند چه؟

نقطه‌ی عزیمت ما در این دوره نظریه‌ی زمان دلوز است که سوژگی و تاریخ و حافظه را نه به ابژه‌هایی داده‌شده بلکه به شکاف‌ها و تاخوردگی‌های زمانی تبدیل می‌کند. با دلوز و گتاری وارد دنیای ماشین‌های میل‌گر، بدن بدون اندام و ماتریالیسم لیبیدویی می‌شویم تا از لیبیدو به رمزگان پل بزنیم. سپس به ورطه‌ی سایبرنتیکی نیک لند فرو می‌رویم، فیلسوفی که ماتریالیسم لیبیدویی را به هوش نیهیلیستی شتاب تبدیل می‌کند و کاپیتالیسم را به جای یک نظام اقتصادی همچون حلقه‌ی بازخورد سیاره‌ای تابع زمان انتزاعی بازسازی می‌کند. با متونی تجربی از ادبیات، نظریه و فیکشن (از بورخس تا هربرت و لند) مفهوم هایپرستیشن را بررسی می‌کنیم که حلقه‌ی بازخورد زمانی را باز می‌کند. فیکشن همچون برترین ابزار انتزاع به یک هوش ناانسانی می‌انجامد.