اینکه فمینیست‌ها سراغِ متفکری بروند که فمینیست شناخته نمی‌شود، اما در اندیشه‌اش ظرفیت‌ها و امکاناتی دارد که به فمینیسم کمک می‌کند تا بسط یابد و از محدوده‌های متنی و سنتِ فکری خود بیرون بزند، جذاب به نظر می‌رسد. درست است که از لحاظ زمانی تقدم و تأخری وجود دارد و درواقع این فمینیست‌ها هستند که سراغِ کسی چون تئودور آدورنو، فیلسوف و جامعه‌شناسِ آلمانی، رفته‌اند، اما خود آدورنو نیز از خلال چنین کشف‌وشهودی بسط پیدا می‌کند. درواقع توانِ سویه‌هایی از اندیشه‌اش در مختصاتِ اندیشیدنِ دیگری بالفعل می‌شود. بنابراین این مواجهه یک مواجهه‌یِ دو سر بُرد است.
دوره‌ی «فمینیست‌ها آدورنو می‌خوانند»، در ادامه‌ی پروژه‌یِ سیاستِ استتیک و به‌عنوان یک میان-پرده در مسیر تعریف شده‌است. این دوره به شکلِ متن‌خوانی چند مقاله پیش می‌رود، مقالاتی از چند فمینیست که آدورنو را تفسیری فمینیستی کرده‌اند. رنه هِربلِ فمینیست از «بازگشت به آدورنو» می‌گوید. به نظر او بینِ دغدغه‌هایِ آدورنو و دغدغه‌های فمینیست‌ها قرابت وجود دارد. و همین قرابت امکانِ چنین بازگشتی را فراهم می‌آورد. دست‌کم به چهار دلیل در اندیشه‌ی آدورنو این بازگشت موجه است: ۱) واسازیِ تفکرِ این‌همانی، ۲) برقراری ارتباط میانِ فرایندهایِ روانی، اجتماعی و فرهنگی و کردارها، ۳) تقاطع فلسفه، سیاست و استتیک و ۴) آشکارساختن طبیعتِ متناقض سرکوب اجتماعی و جنسی.
در این دوره‌ی میان-پرده تلاش می‌کنیم تا نشان دهیم کدام مفاهیم آدورنو هستند که محلِ بحث فمینیست‌ها قرار می‌گیرند و تحلیل آن‌ها را قوی‌تر می‌گردانند و دربرابر، چگونه خودِ مفاهیم آدورنو نیز از این طریق از شی‌وارگی و فراموشی می‌رهند و جان و مسیرِ تازه‌ای می‌یابند.
جلسه‌ی اول: دیالکتیک فمینیستیِ روشنگری؟ بازبینیِ هورکهایمر و آدورنو
جلسه‌ی دوم: حس‌پذیری تقاطعی و به خود لرزیدن
جلسه‌ی سوم: زیستن با دیالکتیک منفی: فمینیسم و سیاستِ رنج
جلسه‌ی چهارم: ناآزادی، رنج و صنعت فرهنگ: آدورنو می‌تواند چه مشارکتی در اخلاق فمینیستی داشته باشد؟
جلسه‌ی پنجم: نظریه‌ی انتقادی به‌مثابه‌ی نقدِ جامعه: اهمیت تئودور آدورنو برای یک جامعه‌شناسیِ فمینیستی
مدرسه‌ی هنر و ادبیات بیدار، با همکاری متخصصان و هنرمندان فعالیت خود را از پاییز ۱۳۹۸ آغاز نموده.
۱۴۰۲ © تمامی حقوق متعلق به مدرسه بیدار می‌باشد
توسعه و اجرا الگر استودیو × طراحی استودیو انقلاب