در سال ۱۹۷۳ آگوستو بوآل در حالی که دوران تبعید را در آرژانتین می‌گذراند، با تکیه بر «آموزش رهایی‌بخش» پائولو فریره که رویکردی علیه آموزش بالا به پایین در پیش گرفته بود، شیوه‌ای جدید برای فعال کردن تماشاگر و ورودش به صحنه و تبدیل او به تماشا-بازیگر پیشنهاد داد. به این ترتیب بر عکس سنت سرکوبگر تئاتر سنتی، تماشاگر دیگر قدرت فکر کردن را به شخصیت‌های نمایش واگذار نمی‌کند و خود به کشف، نمایش، تحلیل و تغییر شکل واقعیت، به آن شکل که زندگی می‌کند، مشغول می‌شود.
سازوکار «تئاتر مردم ستمدیده» مانند یک آیینه، برای انسان امکانی فراهم می‌کند تا خودش را در حال زندگی کردن تماشا کند، آن را تجزیه و تحلیل کند، درباره‌ی آن گفتگو کند و به جنبه‌های متفاوت مسائل بپردازد. به این ترتیب روند کار منطبق بر تجربه، گفتگو، استدلال، تفکر، خلاقیت، فعالیت گروهی و پرهیز از رقابت، بر پایه‌ی پرسش‌گری به شیوه‌ی سقراط و بازی‌های پویا است. منطق «تئاتر مردم ستمدیده» این است: هرکس با خودش رقابت کند و یاور دیگری باشد. این نظام تئاتری هدف‌گرا نیست، ارزش از پیش تعیین‌شده‌ای وجود ندارد. تنها فرایند است که اهمیت دارد. فرایندی که در آن باید تماشاگر به فاعل عمل تئاتری تبدیل شود: فرایند انسان شدن.
در این کارگاه شرکت‌کنندگان با مبانی فلسفی، ابزار کار و چهار تکنیک عملی «تئاتر مردم ستمدیده» و بازی‌های پویا آشنا می‌شوند. ابزار کار تئاتر، بدن بازیگر است. بدن انسان مهم‌ترین بنیاد تئاتر است: سرچشمه‌ی صدا و حرکت. از این رو قبل از هر چیز شرکت‌کنندگان باید بدن خود را رها سازند، مهار کنند، بشناسند و آن را گویاتر کنند و تلاش است که بتوانند به تدریج و با تمرین از تماشاگر به بازیگر تبدیل شوند. این مسیر انتقالی به کمک بازی‌های پویا طی می‌شود.
مدرسه‌ی هنر و ادبیات بیدار، با همکاری متخصصان و هنرمندان فعالیت خود را از پاییز ۱۳۹۸ آغاز نموده.
۱۴۰۲ © تمامی حقوق متعلق به مدرسه بیدار می‌باشد
توسعه و اجرا الگر استودیو × طراحی استودیو انقلاب