مردم‌نگاری را به عنوان ابزار اصلی انسان‌شناسی می‌شناسیم، اما مردم‌نگاری فراتر از یک روش تحقیق کیفی به نظر می‌رسد؛ مردم‌نگاری شکلی از رابطه با خود، دیگری و جهان است؛ راهی برای رسیدن به فهمی تطبیقی و انتقادی از شکل‌های مختلف بودن و دانستن در جهان؛ راهی برای شناخت جهان هستی از طریق شناخت افرادی که این جهان را می‌سازند.
در سال‌های اخیر کودکان کارگر نقش پررنگی در فضای شهر تهران دارند. گروه‌های مختلف با دیدگاه‌های متفاوت به سراغ آنها می‌روند؛ مدیران شهری تلاش می‌کنند «چهره‌ی شهر را از وجود آنها پاک کنند»، خیرین می‌خواهند به آنها کمک کنند و بسیاری از مردم نمی‌دانند در مواجهه با این کودکان باید چه کنند و با وجدان‌های معذب تلاش می‌کنند این کودکان را نادیده بگیرند. شاید بیش از همه کودکان زباله‌گرد در شهر به چشم بیایند؛ آنها که با کوله‌باری از زباله از سطلی به سطل دیگر می‌روند و مثل کودکان دستفروش تعاملی با شهروندان ندارند و به همین خاطر رابطه‌شان با شهروندان برمبنای شناخت نیست.
در این کارگاه دو جلسه‌ای تلاش می‌کنیم ضمن ارائه‌ی یک مردم‌نگاری از کودکان کارگر افغانستانی در تهران، که چند سال پیش‌تر انجام شده است، از کودکان زباله‌گرد و رابطه‌شان با شهر صحبت کنیم. و از خلال این مثال به سراغ شکل‌های مختلف بودن در شهر، شناخت مطرودان شهری و شیوه‌ی مواجهه با آنها خواهیم رفت.
مدرسه‌ی هنر و ادبیات بیدار، با همکاری متخصصان و هنرمندان فعالیت خود را از پاییز ۱۳۹۸ آغاز نموده.
۱۴۰۲ © تمامی حقوق متعلق به مدرسه بیدار می‌باشد
توسعه و اجرا الگر استودیو × طراحی استودیو انقلاب